Waar anderen denken (en zo dacht ik ook ) op de helft van
hun leven te zijn, heb ik het grootste gedeelte dus ineens al gehad. Voorbij. Het
aftellen is begonnen. Je kan je echt gewoon niet voorstellen dat dat zo is.
Maar het is zo. Het is dat ‘weten’ wat het zo erg maakt. Als ik er heel hard
over nadenk, is de gedachte echt afschuwelijk, afgrijselijk en het blijft
onvoorstelbaar. Niet te bevatten. De dood is in mijn gedachten en ik krijg het
er soms niet meer uit.
Ik wil het zo graag soms even vergeten of negeren en leven
zoals ik daarvoor leefde. Met de gedachte dat ik nog heel lang leef. Dat ik wel
oud word. Dat ik nog van alles met mijn kinderen meemaak: studie, samenwonen,
trouwen, eerste huisje, kleinkinderen. Het laatste zit er waarschijnlijk niet in. Dat vind ik vreselijk, geen oma
worden. Dat had me zo fantastisch geleken. Te weten wie mijn kleinkinderen
zijn, te weten hoe mijn kinderen als vader zijn. Dat had ik heel graag
meegemaakt.
En op de momenten dat het even goed gaat en je voor je
gevoel je leven weer een momentje oppakt, overvalt je af en toe, op onverwachte
momenten, opeens toch weer dat gevoel van intens verdriet. En dat kan zijn door
een liedje wat je hoort, een programma wat je ziet, een kaartje of een bericht
dat je krijgt of je kind die je hulpeloos ziet staan en die je dan spontaan een
knuffel geeft, waarbij de tranen in je ogen schieten. En dan denk je: hoe kan
ik de dood echt negeren? Dat gaat niet meer. Het is er altijd. Het beroemde
zwaard van Damocles hangt boven mijn hoofd. En zo voelt het, 24 uur per dag. Hoe
hard ik ook mijn best doe. Hoe zeer ik ook doe alsof het niet zo is. Door alles
heen blijf je het voelen. Zo zal het blijven. Dat is moeilijk, droevig en het
maakt me zo in en intriest.
Maar toch moet ik die momenten van ‘genieten’ opzoeken. Dat
wil ik. Momenten dat ik even aan wat anders denk, dat ik even geniet van het leven.
Geniet van het zonnetje, de tuin, mijn
gezin, familie, vrienden, gezelligheid, leuke dingen, vakanties, de boot, plezier.
Anders hou ik het niet vol. De dood even
uit mijn hoofd zetten. Het moet wel. Wat heb je er anders nog aan. De drang om te willen leven wordt opeens
heel groot als je de dood in de ogen kijkt.
En zo houd ik me vast aan dat zijden draadje en probeer mijn
leven weer een beetje op te pakken, beetje bij beetje, … zo goed… en zo kwaad…
als het gaat. Hoe onmogelijk het nu even ook lijkt.
Ik kan je niet zeggen dat ik weet wat je voelt want dat zou te kort doen aan jou gevoelens.. Ik kan je wel zeggen dat ik je een enorme topper vind die enorm trots mag zijn op haar doorzettingsvermogen en haar vermogen het onacceptabele toch te accepteren. Je doet het toch gewoon maar en elke hap lucht is er weer een.. Wat een vreselijk lot heeft jou en je gezin getroffen!Ik kan er gewoon niet over uit! en als er iets, ook al is het iets kleins, is wat ik voor je kan doen; Just let me know!
BeantwoordenVerwijderenI luf ya babe!!
Kus
Tas
Dear sweet Marcha, you are a champion! You are in a race. You have the strength to get through these thoughts and live each day to it's fullest. Love your sons...love your husband, love your mother and sister and her family and all who love you! Share your life in the moment. We don't know when our time is up - terrible tragedies come in an instant and you have the gift of knowing how precious these moments in LIVING are, dear. Please smile that amazing, beautiful, radiant smile. If I could have just five minutes with my mother, who passed without warning when I was only 14 years old. Next year I will be her age. That bothers me. Will I live past 48? Am I making a difference today for my loved ones? Can I say all there is to say NOW? Tomorrow may come and I may not see the sun rise. So, honey, do not despair. Keep positive thoughts and fight through these worries. LIVE MARCHA! LIVE FOR TODAY. I love you. -Carla
BeantwoordenVerwijderenIk was helemaal ontroerd, toen ik jouw verhaal las, ik kan me een klein beetje voorstellen hoe het voor jou voelt en welk zwaard je boven het hoofd hangt. Al ben je heel sterk, mag je ook je zwakte tonen, want dat is juist een teken van kracht!!!
BeantwoordenVerwijderenAls je geen gedachten en emoties zou hebben, dan ben je pas zwak. Al zal het op de meeste momenten vreselijk zwaar voor je zin, met je gezinnetje, je onzekere toekomst, je probeert toch juist van die kleine dingen te genieten, want daar moet je het voorlopig mee doen, maar dan beleef je ze ook intens, intenser dan je vroeger deed. Een sterkte-knuffel, Cecilia.
Ik heb je stukje gelezen, en nog eens, en nog eens...Ik probeer me te verplaatsen in jou maar dat lukt niet echt omdat ik het niet kan bevatten. Je hebt veel in de hand in het leven maar niet alles. Dat blijkt wel weer in de ziekte die jou overkomt.
BeantwoordenVerwijderenJe durft je kwetsbaar op te stellen door je gevoelens aan dit bloq, aan ons toe te vertrouwen. Ik heb daar grote bewondering voor! Ik wil reageren maar weet ook niet goed hoe, maar wat ik je gun is nog elke seconde, elke minuut, elk uur maar vooral nog vele jaren in dit leven en vooral dat je daarvan kan genieten en de ziekte naar de achtergrond verdwijnt!