Dagen worden weken en opeens zijn er weer 2 maanden voorbij. Na al het rotweer van de afgelopen maanden kunnen we eindelijk al 3 weekenden genieten van ons bootje. Ook mijn schoonvader voelt zich gelukkig goed genoeg zodat mijn schoonouders met hun boot meekunnen.
We varen niet ver maar in Almere zijn mooie plekjes genoeg. Je hebt er maar 1 nodig! Zonnetje erbij, bbq aan, klaar.
Ik voel me gelukkig goed en mijn bloedwaardes zijn na de dalingen 2 maanden stabiel gebleven. Helaas is vorige week weer een lichte stijging van de M-proteïne van 2 naar 2,7 te zien. Een tegenvaller. Over 2 weken heb ik een belafspraak om te horen wat plan B is.
We genieten deze zomer maar de angst blijft. En niet onterecht, dat blijkt maar weer. Dus alles moet aan de kant, alles moet geregeld worden, alles moet klaar zijn, we móeten iets leuks doen om alle narigheid te verdringen. We moeten varen nu het nog kan. Volgend jaar kan alles wel anders zijn, dit jaar zelfs nog.
Daarnaast volg ik de blogs van lotgenoten. Hierdoor realiseer ik me elke keer weer hoe snel iets kan veranderen, hoe snel je achteruit kan gaan, helaas. Ik leef elke keer weer mee met deze lotgenoten en hou mijn hart vast voor mijn eigen toekomst.
En het liefst stop je deze gedachten snel weer weg. Verdringen, negeren, ontkennen, weg ermee!
De verjaardagen van ons vieren hebben we tegelijk gevierd. Precies de mensen die ons dierbaar zijn waren deze dag aanwezig. Het was een superdag/avond! Hopelijk mogen we er nog vele op deze manier vieren.
Nu is het tijd om te verdringen en te genieten: 10 dagen varen met ons gezinnetje! Fijne vakantie iedereen!
