Buitengewoon snel hersteld, is de conclusie van de arts, nadat ik enthousiast mijn arm naar voren, naar achteren en van links naar rechts bewoog. Om zeker te weten dat hij mij echt goed begrijpt, boots ik nog wat schakelbewegingen na. 'Kijk! Zonder problemen'.
En met nog wat adviezen zoals niet overbelasten, geen rare bewegingen, voorzichtig met naar achteren strekken en niet gooien schudt hij me de hand. Mijn rechterhand wel te verstaan en ik bijt glimlachend even op mijn tanden. Tot slot wenst hij me het beste en met een 'niet tot ziens' stap ik tevreden het ziekenhuis uit. Mijn doel is bereikt, ik mag weer autorijden!
's Middags rijd ik voor mijn werk naar een afspraak in Lelystad. Op de terugweg heb ik trek en eet een appel. Het klokhuis is voor de vogels, denk ik, en ik open het rechterraam. Met enige kracht slinger ik het restant richting het gras langs de snelweg. Verkeerde arm en teveel kracht. Een pijnscheut schiet in mijn arm. Dat bedoelde de arts dus! Beter opletten wat ik doe. Echt geen goeie actie, dit was weer 10 stappen terug en het ging net zo goed.
Afgelopen maandag weer de uitslag gekregen. Na de onverwachte daling van vorige keer, lag het in de verwachting dat het M-proteïne weer zou stijgen. En inderdaad, van 1,8 naar 3. Wel verwacht dus, maar toch een tegenvaller. Ben ook nog steeds aan het wachten op een oproep van Utrecht voor een intake-gesprek en volgende maand gaan we opnieuw bloedprikken. Het moet 2x stijgen, willen ze het als definitief zien. Nu nog een maandje REP-kuur dan maar.
Verder ben ik erg druk. Mijn leven zoveel mogelijk weer oppakken als werk, huishouden en alles wat bij een gezin hoort met opgroeiende pubers. Ik wil graag alles doen en nee zeggen is lastig. Tussendoor ziekenhuisbezoeken, artsenafspraken, receptenadministratie. Nadenken over het leven, mijn leven en andere emotionele perikelen. Afspreken met vrienden, bezoekjes aan schoonouders, slecht slapen. Teveel, te druk, te moe. 's Avonds kapot op de bank en weer vroeg naar bed. Nee zeggen, grenzen aangeven, grenzen opnieuw ontdekken, een stapje terug doen. Lastig als je dat nooit heb hoeven doen. Een leerproces voor mij. Maar ik moet wel. Stapelen op die vermoeidheid voelt niet goed. En met de uitslag erbij, mijn arm en wie weet wat er nog komt straks met de behandeling, ga ik mezelf maar weer even in acht nemen.
