SamenLoop

Lang niet geschreven. Moet zeggen dat 't ook een beetje door de social media zoals facebook komt. Soms heb je geen tijd, energie of zin om een stuk te schrijven maar voldoet een kort bericht op facebook ook.
In ieder geval, na de winterdip en toen het betere weer weer begon in het voorjaar, was ik ook even klaar met het onderwerp 'project D'. Het is gelukkig nog niet aan de orde dus ik geef mezelf nog even de tijd daarvoor.

Op een of andere manier wil je nare dingen soms compenseren met leuke dingen dus hebben we er inmiddels al 3 maanden een schat van een Jack Russell pup bij met de toepasselijke naam YOLO (You Only Live Once). Ze brengt ons veel vreugde, is lief, ondeugend, soms enorm druk en wild, ligt graag op je schoot, knuffelt in je nek, geeft kusjes en kan het gelukkig ook goed vinden met onze andere hond Tapas (Parson Russel Terrier). De katten zijn nog in de wen-fase....

Lichamelijk gaat het nog steeds redelijk stabiel. Mijn waarde blijft tussen de 2 en de 3 hangen. Vermoeidheid, slechte conditie en vergeetachtigheid blijven maar daar valt mee te leven. Geestelijk is het soms zwaar, de onzekerheid en de angst voor wanneer er weer wat gaat komen. Op de total body scan met de mri vonden ze 2 plekjes op mijn benen. Deze zouden bestraald moeten worden. Alleen op de ct-scan ter plekke was niets te zien en ook na een röntgenfoto bleek er toch niets te zijn. Stress en drukte om niets dus.

Vorige maand nog een nachtje AMC gepakt, had koorts en moest gelijk langskomen en blijven. Gelukkig kon ik de volgende dag met een antibioticakuurtje weer naar huis. Merk dat mijn weerstand echt wel een stuk minder is geworden en ik gevoeliger ben voor verkoudheid en griepjes.

Het bootje wat we hadden was inmiddels echt te klein geworden om nog mee op vakantie te gaan met z'n vieren. Onze droom was nog steeds een grotere boot en een ruimere achterkajuit. Die hebben we inmiddels gevonden (10 meter) en ons oude bootje (7 meter) gelukkig ook weer snel kunnen verkopen. We zijn reuze blij met deze boot die we Hope hebben genoemd. Elk mooi weekend zitten we op de boot en nu gaan we een weekje varen, de Randmeren op. Hopelijk krijgen we een mooie zonnige zomer!

En dan het weekend van 21/22 juni. De SamenLoop voor Hoop Almere. Vorig jaar kreeg ik op mijn facebookpagina opeens een kaarsenzak te zien met mijn foto erop, neergezet door oude buurtgenootjes. Ik vond het heel bijzonder en was er ontroerd door. Daarom wilde ik dit jaar ook iets doen. Naast dat ik VIP was, samen met mijn moeder en haar zus (uit Amerika), hadden we ook een team van 15 personen en samen deden we de 24-uurs estafetteloop voor het KWF. Verder hebben we polsbandjes, veters en kaarsenzakken verkocht voor dit goede doel. Er waren 3 bijzondere ceremonies, de openingsronde, de kaarsenronde en de eindceremonie. Ons team had 750 euro opgehaald. Totaal in Almere 26.000 euro. Het was een mooi en emotioneel evenement.

https://www.youtube.com/watch?v=qMJEgVNB3Sc#t=50

 

 

 

Dipje

Kon je vorig jaar nog psychologische hulp krijgen uit je aanvullende verzekering, dit jaar zit het gewoon in het basispakket. Dat is heel mooi, zou je zeggen. Maar dat ligt toch even anders. Je moet namelijk wel een flink probleem hebben. En een ongeneeslijke ziekte hebben is dus niet genoeg. Te belachelijk voor woorden natuurlijk. De psycholoog moet nu zelf ook nog een diagnose stellen. Mijn vorige psycholoog had het over rouw/traumaverwerking, waarbij ze opperde dat we het misschien wel wat zouden moeten overdrijven met 'paniekaanvallen'.... Nee, dat was niks voor mij. En hoewel ik 's middags in een overvolle en voor mij onbekende supermarkt, rond etenstijd, mijn boodschappen moest doen, kreeg ik het opeens zo Spaans benauwd van de drukte en alle keuzes dat ik me opeens een paniekaanvalletje behoorlijk goed kon voorstellen ;)

Persoonlijk had ik een prima klik met haar, maar psychologisch gezien zocht ik toch iets anders. Dus ben ik op zoek gegaan naar een meer gespecialiseerde psycholoog en op aanraden van mijn huisarts bij een dame terecht gekomen die gespecialiseerd is in EMDR.
Nadat ik haar mijn situatie had uitgelegd en waar ik op dit moment mee worstel, stelde ze voor dat ik een depressietest zou invullen. Geen paniekaanvallen dus, dan maar een depressie, zo erg kan dat toch niet zijn?

Bij elke vraag moet je aangeven welk antwoord het meest op je van toepassing is. Bij twijfel tussen twee, de hoogste aangeven. Bij antwoord 1 krijg je 0 punten, bij antwoord 4 krijg je 3 punten. Totaal optellen en voila.

Gewoon maar even ingevuld en even op internet gekeken hoe het zat met de scores. Kom ik toch tot mijn schrik tot de conclusie dat ik, volgens de test, val in de een na hoogste categorie 'diepe depressie met ernstige symptomen'. Eigenlijk voelt het niet zo, maar misschien is het niet zo gek als je vaker somber bent dan je zou willen, pessimistisch over de toekomst (raar he), slaapproblemen hebt, gespannen bent, concentratieproblemen hebt, prikkelbaarder bent, weinig energie hebt, vaak moe bent, en alle vragen over dit soort onderwerpen gaan. Bij de meeste vragen scoorde ik 2 of 3 punten. Gelukkig had ik 1 vraag waarbij ik 0 punten scoorde! En dat was of ik suïcidale gedachten of wensen heb. NEE, dat in ieder geval niet.

Misschien moet het maar gewoon lente worden en hou ik het voor nu maar even op een flinke winterdepressie, hoewel het met de winter wel meeviel dit jaar.
Dan moet het met hulp van de psycholoog, de naderende lente en de hopelijk blijvende lage waardes vast wel goed komen.

Wie weet ...

Stel je voor dat je je nog iets van voor je geboorte kon herinneren.

Je leefde in een besloten ruimte, binnen de beveiligende wanden van het moederlichaam, en je wist niet beter dan dat dit leven was: drijven in het vruchtwater, gevoed worden via de navelstreng.

Hoe het daar buiten zou zijn? Elke voorstelling was onmogelijk. Toen gebeurde er iets  -iets beangstigends. Je raakte op drift, je werd uit dat veilige en besloten bestaan naar buiten gewerkt. Hoe zal het daar zijn? Wat stond je te wachten? Alles wat je had, raakte je kwijt. En je schreeuwde het uit van angst.

Pas daarna gebeurde het: je vond wat je je niet had kunnen voorstellen, en waarvan je het bestaan niet wist: lucht om te ademen, licht in je ogen, geluiden, handen, mensen. Een moeder, een vader. En wat verlies leek, werd winst.

 

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

 

In de schoot van een moeder waren eens twee baby's.
De een vroeg de ander: "Geloof je in leven na de geboorte ?"

De ander antwoordde:" Waarom ? Natuurlijk.
Er moet iets zijn na de geboorte. Misschien zijn we hier
om ons voor te bereiden voor later."

"Onzin" zei de ander, "er is geen leven
na de geboorte. Wat zou dat leven zijn?"

"Ik weet het niet, maar er zal meer licht zijn dan hier.
Misschien zullen we lopen met onze benen en
eten met onze mond."

De ander zei: "Dit is absurd !
Wandelen is onmogelijk en met onze mond eten ?
Belachelijk ! De navelstreng levert voeding.
Leven na de geboorte moet worden uitgesloten.
De navelstreng is te kort."

"Ik denk dat er iets is en misschien is het anders
dan dat het hier is.

De ander antwoordde:" Niemand is ooit teruggekomen
vanaf daar. Geboorte is het einde van het leven,
en in de "na - geboorte" is niets anders dan duisternis
en angst en het brengt ons nergens."

" Nou ik weet het niet", zei de ander.
"Maar ik weet zeker dat we moeder zullen zien en dat ze voor ons zal zorgen."

"Moeder ? Je gelooft in moeder ?
Waar is ze nu dan ?"

"Ze is overal om ons heen. Het is in haar dat we leven.
Zonder haar zou deze wereld niet bestaan."

"Ik zie haar niet, dus is het logisch dat ze niet bestaat."

Waarop de ander antwoordde:
"Soms wanneer je in stilte bent, hoor je haar,
je kan haar waarnemen.
Ik geloof dat er een werkelijkheid is na de geboorte.
En wij hier zijn om die realiteit voor te bereiden.

 

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

 

 

Dromen kost niks

Ik moest bij een bedrijf mijn rekeningnummer wijzigen. Daarvoor kreeg ik twee opties: het scannen en mailen van een bankafschrift of het alternatief: van die nieuwe rekening €0,01 over te maken. Zo zouden ze het nieuwe rekeningnummer kunnen aanpassen. Toen ik zei dat ik voor de tweede optie ging, antwoordde de meneer dat de meeste mensen dat deden....

Een paar dagen later bleek de wijziging toch niet doorgevoerd en dat ze toch de oude rekening hadden gebruikt. Ik had het dus voor niks gedaan. Na een korte berekening kwam ik tot de conclusie dat als 1 miljoen mensen dit doen, dat het bedrijf gewoon €10.000,- in hun zak zou steken. Dat zou toch niet...?

Ik besprak dit met anderen en ik hoorde over een man in Amerika die graag een wereldreis wilde maken en die via social media de mensen om €0,01 vroeg en zo zou kijken hoever hij zou komen. Deze man is nu miljonair!

Als je dit hoort, denk je gelijk 'dat ga ik ook doen'. Toch? Een cent, dat mist niemand en ik wil ook best graag naar mijn tante in Amerika, mijn oom in Australië of mijn nichtje in Argentinië. Ja, echt waar ze zitten er echt. Zuid-Afrika spreekt me ook wel aan als vakantieland en het openluchtconcert van Andrea Bocelli dat jaarlijks in Toscane plaats vindt, is ook best wel een droom van mij.

Maar dan opeens herinner ik me een artikel waar ik laatst op werd gewezen. Het gaat over een Australische verpleegster (Bronnie Ware) die gewerkt heeft met mensen die bijna stierven. Ze kwam erachter dat de dingen waar mensen aan het eind van hun leven spijt van hebben, universeel blijken te zijn. Over haar bevindingen heeft ze een boek geschreven. Het bleek dat niemand het had over 'meer sex' of 'bungeejumpen'.

Nee, de top 5 van spijtbetuigingen is als volgt:
1. Ik zou willen dat ik de moed gehad had om een 'waar' leven te leven. En niet het leven dat anderen van me verwachten.
2. Ik zou willen dat ik niet zo hard gewerkt had.
3. Ik zou willen dat ik de moed gehad had om mijn gevoelens te uiten.
4. Ik zou willen dat ik in contact was gebleven met mijn vrienden.
5. Ik zou willen dat ik mezelf meer had toegestaan om gelukkig te worden.

Allemaal dingen die je nu (nog) kunt doen zonder dat het je een cent hoeft te kosten. Ik ben ook wel een beetje opgelucht; misschien had ik het vroeger wel eens gewild, maar nu ben ik in ieder geval blij dat ik niet meer hoef te bungeejumpen!

Dan ga ik nu dat bedrijf nog maar eens bellen dat ik mijn cent terug wil. Al is het alleen maar uit principe. Hoewel, je weet het maar nooit. Je moet klein beginnen. En dromen.... daar krijg ik vast geen spijt van!

Karma

Geloven heb ik nooit gedaan. Zo ben ik ook niet echt opgevoed, hoewel mijn ouders beide katholiek zijn opgevoed. Met onze zelfgemaakte witte engelenjurkjes aan en kaarsjes in onze hand zongen we wel elk jaar kerstliedjes in het buurthuis in ons dorp. En ik ben ooit gedoopt. Dat was het wel zo'n beetje.

Ik heb later nog wel eens gedacht en gehoopt dat Karma bestond, als er iets leuks gebeurde in mijn leven.
Totdat ik kanker kreeg...

Een paar jaar geleden zat bij Nino in de klas op de basisschool een jongetje. Ze kwamen niet echt bij elkaar over de vloer maar speelden wel eens samen buiten. Ze waren allebei gek op dieren en zochten dan naar kleine beestjes in het bos onder boomstammen.
Helaas werd zijn moeder ziek.
Kanker.
Een tumor in haar hoofd.
Ze zou niet meer beter worden.
Ze zou haar kinderen niet eens meer naar de middelbare school zien gaan.
Ik vond het verschrikkelijk.

Ik zag haar later wel eens in de plaatselijke supermarkt. Het was duidelijk te zien dat ze hoge dosis Prednison slikte. Toen ze verder achteruit ging, zag ik haar nog steeds af en toe in de winkel. Inmiddels zat ze op een scootmobiel. Ik heb haar nooit durven aanspreken. Nooit durven vragen hoe het met haar ging. Ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan. Wat zeg je tegen iemand die niet lang meer te leven heeft? Ik wist het niet. Wat zou ze aan mijn belangstelling hebben? Zat ze wel te wachten op mijn interesse? Ze had vast genoeg lieve mensen om haar heen, dacht ik dan.

Nu weet ik zoveel beter. Belangstelling van dichtbij of uit onverwachte hoek kan zo bijzonder zijn. Iets zeggen is soms beter dan niets zeggen. Je bent nog steeds gewoon mens, al ben je doodziek.

Ik vroeg wel eens aan het jongetje hoe het met zijn moeder ging. Hij was daar heel open over. Wat moet hij het moeilijk gehad hebben.

Toen ze in groep 8 zaten, overleed ze.
Ik heb altijd spijt gehad dat ik haar nooit heb aangesproken.
Toen ik zelf de diagnose kreeg, heb ik hier zelfs letterlijk nachten huilend wakker van gelegen.
Ik bevond me opeens in dezelfde situatie als zij en voelde me een afschuwelijk mens dat ik nooit de moeite had genomen interesse te tonen.
Dit was mijn straf, dacht ik dan. Karma bestaat wel en heeft nu ongenadig toegeslagen. Ik voelde de pijn diep van binnen.

'Sorry, mama van het jongetje, het spijt me dat ik je nooit heb aangesproken of gevraagd heb hoe het met je ging. En mocht je dit lezen: je zoontje zit op dezelfde middelbare school als Nino, het Groenhorst College, al hebben ze inmiddels andere interesses. Maar ik wil dat je weet dat het goed met hem gaat, al is je dat daar Boven vast niet ontgaan'.

En mochten jullie me ooit zien rijden op een scootmobiel in de supermarkt, schroom dan niet om me aan te spreken. Het is slechts pure Karma die dan wederom heeft toegeslagen. Ik ben nog steeds gewoon mens.

Project D

Op mijn werk ben ik naast management secretaresse ook projectmedewerkster en een van mijn taken is het (meehelpen) organiseren van diverse projecten om techniek onder jongeren te promoten. Erg leuk en afwisselen werk. Ons grootste project, tot  nu toe mijn grootste project, is de jaarlijks terugkerende Week van de Techniek Flevoland, waarbij ongeveer 1600 leerlingen van groep 8 deelnemen aan diverse doe-activiteiten op het gebied van techniek. Met het uitnodigen van de basisscholen, regelen van de workshops, contacten onderhouden met de deelnemende bedrijven, het organiseren van het busvervoer, de catering, de opening, de groepsindeling en alles wat er nog meer bij komt kijken, zijn we altijd een aantal maanden intensief bezig. Eind november hebben mijn collega en ik weer een geslaagde week kunnen neerzetten. Een beetje mijn kindje, mijn trots, de afgelopen jaren. Zwaar maar altijd mooi om te doen.

Maar het grootste project van mijn leven, het regelen van mijn einde, krijg ik maar niet georganiseerd. Ik heb er geen draaiboek voor. Wel allerlei vage ideeën maar geen concrete plannen, flarden van gedachten erover maar geen idee waar te beginnen. Gebrek aan ervaring, zeg maar!

Tips, hulp, ideeën? Brainstormen met familie, vrienden, vriendinnen, lotgenoten? Hoe doen anderen dat? Zelf een praatgroep oprichten? Misschien bestaan ze wel maar ik heb ze nog niet gevonden. Ook hierin voel ik me soms verloren in de wereld tussen de mensen, de langer-levenden, die hier nog niet mee bezig hoeven te zijn. Die dit nog even uit kunnen stellen. Even niet aan hoeven te denken.

Alles blijft maar hangen in mijn hoofd, de uitvaart, de locatie, de muziek, de invulling van mijn laatste stukje leven, foto's, filmpjes. Wat zijn de mogelijkheden? Oneindig veel maar waar begin je? Het is natuurlijk niet bepaald een leuk onderwerp om onder de koffie of bij een gezellig samenzijn te bespreken met vrienden/familie, maar misschien toch wel eens noodzakelijk. Voor iedereen, denk ik, ook best lastig om over te beginnen. Ik sta er nu wel open voor, eerst misschien niet, maar zolang ik geen concrete handvatten heb, geen stappenplan, geen draaiboek en zolang ik er niks mee doe, lig ik er regelmatig 's nachts wakker van, kan ik niet ophouden met denken maar kom ik ook geen stap verder.

Ja, ik ga de komende tijd maar eens aan mijn grootste project aller tijden werken. Gewoon, voor de zekerheid. Gewoon, omdat het moet. En gewoon, omdat het nu nog kan!

Ik heb geen ervaring met doodgaan en het regelen ervan en ik ben van plan om 't maar 1 keer te doen, maar dan moet 't wel goed zijn!


PS: Ik wil iedereen bedanken die op welke manier dan ook wel eens of meer dan eens heeft gereageerd of reageert op mijn blogs. Ik waardeer dit altijd enorm! Reacties zijn altijd welkom!