Sinds 18 Januari ben ik sterk, moet ik sterk zijn en moet ik er zijn voor mijn gezin. Ik was niet eens de eerste die hoorde dat Marcha een tumor had op haar ruggenwervel. Wij dachten dat het nl om een niersteen ofzo zou gaan, dus was ik gewoon gaan werken en niet bij de uitslag aanwezig. Gelukkig was mijn schoonmoeder bij de uitslag. Ik schrok me natuurlijk het laplazures toen ze thuis kwamen en ik het hoorde. Sinds dit nieuws is marcha bij elkaar bijna 6 weken weg geweest. Ik moest in 1 keer alleen mijn kinderen opvangen, verzorgen, bijstaan, en troosten. Dat is me met veel hulp van oa mijn zus, marga, Tessa en mijn ouders goed gelukt. Maar nu, nu marcha weer thuis is en ik toch een soort gevoel van rust over me heen krijg, omdat we nu naar de chemo toegaan en eindelijk aan een behandelingsplan gaan beginnen lijkt het wel alsof ik nu pas besef wat er allemaal aan de hand is. Ik denk nou ik begin weer full-time met mijn werk en dat is lekker want dan kan je gedachten even aan de kant zetten en dan heb je wat afleiding en dat is goed voor je zegt iedereen en dacht ik ook zelf hoor. Dat doe ik een week nu en dat valt toch best wel tegen. Iedereen vraagt nl. hoe het gaat en of je jezelf nog redt. Heel goed bedoeld, maar je word dus eigenlijk nonstop geconfronteerd met de situatie, terwijl je eigenlijk wat afleiding wilt. In mijn situatie is het eigenlijk nooit goed, niemand snapt mijn situatie vind je op dat moment. Vraagt niemand wat, dan denk ik wat een (....) dat ze er niet naar vragen , en als ze er wel naar vragen dan denk ik laat me nu ff gewoon mijn werk doen en praat gewoon over andere dingen en over je eigen shit of happiness zoals voor 18 januari. Houd geen rekening met mij en doe zoals je normaal zou doen. Ik verwacht dus teveel, eigenlijk dat mensen maar moeten weten hoe ik me voel die dag. Das niet eerlijk natuurlijk. Dus mensen, familie, vrienden en collega's echt waar let maar even niet op mij.....
Wiely
Geen opmerkingen:
Een reactie posten