De kop is eraf

13-04-2012
Zo. De kop is eraf en dat voelt, raar maar waar, toch fijn. Ook omdat het enigszins meeviel.

In gebouw Q gebeurt het, 2e verdieping. De afdeling chemotherapie. We mochten op de 4-persoonskamer en ik kon ook nog kiezen: een bed of een soort oranje tandartsstoel. Nou, doe mij de stoel maar, even genoeg ziekenhuisbedden gezien. Er liggen nog 2 heren. We zeggen gedag. Ze zeggen vriendelijk gedag terug. Vinden ze het normaal of zo, dat ik hier ben? Schijnbaar wel. Dan neem ik plaats, voelt gek, alsof het ineens echt wordt. Natuurlijk niet 'alsof', het IS echt. Maar ja, de stoel zit goed en is aan alle kanten verstelbaar. Je hebt zelfs een tv en drinken wordt gebracht. Aan alles is gedacht om het je enigszins prettig te maken. Het is de normaalste zaak van de wereld hier. Kijk maar naar de anderen, die zijn ook niet in paniek. En de verpleging is reuze aardig. Welkom bij de club, je weet wel die ene club, waar je eigenlijk nooit bij wilt horen....

Dan komt die reuze aardige verpleegster en ze brengt na enige uitleg het infuus netjes in mijn arm. Kundig is ze dus ook. Dagelijks werk hè, dat zie je, dat merk je. Dat voel je. Vervolgens wordt er eerst een zoutoplossing aan het rekje gehangen om de boel even lekker door te spoelen. Het infuus zelf zit vol met slangetjes en kraantjes waar ze van alles op kunnen aansluiten. Enorm handig, dan hoeven ze dus maar een keer te prikken. Dan komt haar collega binnen en samen nemen ze ter controle de 2 andere zakken met de chemo door. Of ze het juiste spul wel hebben klaargelegd. Ze nemen duidelijk geen risico. Gelukkig, denk ik nog.

'De eerste zak, zoveel mg, houdbaar tot zondagmiddag'. Ik kijk Wiely aan. 'Houdbaar tot zondagmiddag? Dat is ook maar net aan'. Ik schiet ervan in de lach. Waar gaat dit over? Chemo die houdbaar is tot zondagmiddag. Hebben ze niet iets 'versers' voor me? Heb ik geen recht op vers spul?

'Kan nog makkelijk hoor', zegt de verpleegster geruststellend en ze vervolgt haar controle. 'Tweede zak, zoveel mg, houdbaar tot vanmiddag 17 uur'. 'Whaaaat?', dat is over 2 uur al. Ik kan het niet laten grinnikend (zenuwen?) op te merken dat ik normaal gesproken het broodbeleg toch echt allang in de vuilnisbak had gegooid. Maar schijnbaar maakt het voor de chemo niet uit. Het is toch al een zak ellende, houd ik mezelf maar voor. Een beetje schimmel meer of minder. Hebben ze vast ook wel een pilletje voor, mocht het nodig zijn.

De college neemt het over en als ik genoeg zout in mijn lijf heb, wil hij met een spuitje bij het kraantje bij mijn arm zijn. 'Waarvoor?', roep ik gelijk. Ja, ik vind alles best, maar ze moeten me wel even vertellen wat ze gaan doen. Scheelt een hoop paniek. En die pleister bij dat kraantje zat net zo lekker! Daar moet je niet zomaar aankomen. Hij lacht en legt het uit. Anti-misselijkheidmedicijn. Aha, nou ga gerust je gang hoor, ik ben de laatste die je tegenhoudt en de laatste die misselijk wil worden. Leef je uit, zou ik bijna willen zeggen.

Als dit er ook in zit, kan hij de zakken er aanhangen en na drie kwartier zit alles erin. Nog even naspoelen met de zoutoplossing en we zijn klaar voor vandaag. Ik voel verder nog helemaal niets, houden zo.

's Avonds maak ik de balans op. Naast de bloedplaatjesremmers, anti-cholesterol, bloeddrukverlagers, anti-bloedklontjesvormingmiddel, allemaal voor het hart, is daar per vandaag bijgekomen: anti-bloedingsmiddel (o.a. tegen menstruatie), antibiotica tegen virusinfecties, anti-misselijkheidmedicijn zo nodig 2x per dag, anti-misselijkheidmedicijn extra zo nodig 3x per dag.
En dan de dexamethason, onderdeel van de chemokuur in pilvorm, 8x slikken in 3 weken. En niet te vergeten maagtabletten, je zou nu niet zonder willen...

Ik denk dat ik mijn portie voor vandaag wel heb gehad. Maar de kop is eraf! Óp naar de volgende.