Zo kan het ook

Ze waren bang voor een dwarslaesie met als gevolg dat er dagelijks een neuroloog aan mijn bed stond. Om mijn reflexen te testen, mijn gevoel, mijn spieren, mijn zenuwen. De zogenaamde sensibiliteitstest.

Het begint simpel.
'Houd je hoofd stil en volg het lampje met je ogen'. Check.
'Kijk naar mijn ogen en zeg welke hand ik beweeg'. Ze houdt haar armen wijd en wappert om beurten met de vingers van haar ene hand, dan weer met die van haar andere hand. Geen probleem.
'Schuif met je rechterenkel van je linkerknie naar beneden naar je voet, met je ogen dicht'.
'Nu met je andere voet'. Gaat ook goed.
Dan de testjes met het hamertje. Werkt ook allemaal.
Na nog een paar andere testjes pakt ze een wattenstaafje erbij.
'Voelt dit links hetzelfde als rechts?' Ze veegt met het zachte staafje over mijn linkerwang en dan over de rechterwang. Ja en ik onderdruk een giechel.
'En nu?' Ze veegt over mijn linker- en rechterarm. Hetzelfde.
Zo veegt ze nog een aantal keren her en der over mijn lijf. Voelt allemaal hetzelfde.

Dan breekt ze het wattenstaafje doormidden. Ze houdt de ene helft tegen het licht om te checken of de punt scherp genoeg is.
Ze glimlacht tevreden.
'Nu ga ik even iets gemeens doen'.
Ze pakt mijn voet vast en schraapt heel hard met de scherpe punt over de onderkant van mijn voet.

'Aaaggghhhhh', kan ik niet laten. 'Ja, sorry, het moet even'.
Nu de andere voet.
'Grgrggrrrggg.....', ik hou me echt in en knijp in de lakens. Dat is toch niet normaal, dat het zó hard moet.

De neurologe is tevreden, ik wat minder. Geen uitval, goede reflexen, mijn zenuwen doen het nog. Ik wrijf over mijn pijnlijke voetzolen en verzeker mezelf ervan dat er geen bloederige striemen op zitten.

Nog geen half uur later komt haar collega binnen.
'Zo, we gaan even wat neurlogische testjes doen'.
'Die zijn net gedaan en alles was goed', probeer ik hem nerveus en tevergeefs te overtuigen. Mijn voeten branden nog na.
'Zij is neurologe in opleiding, ik moet controleren of zij het goed heeft gedaan'.
Ik vraag me in stilte af waarom ik daaronder moet lijden.

In gedachten neemt het onderzoek opeens een hele andere wending.
Na de eerste simpele testjes die ik cum laude doorsta, breekt hij ook zijn staaf doormidden.
Hij pakt mijn voet vast en begint te schrapen. Als in een reflex vliegt mijn voet omhoog, in volle vaart tegen zijn neus aan.
'Zo hee, goeie reflex heeft u', zegt de neuroloog verbaasd terwijl hij over zijn pijnlijke neus wrijft.
'Dan nu nog even de andere voet'.

Hij pakt mijn rechtervoet vast en drukt de scherpe punt tegen mijn voetzool. Mijn knie buigt naar mijn gezicht toe om zich vervolgens binnen 1 seconde met kracht uit te strekken. De neuroloog vliegt tegen de muur achter zich en moet moeite doen om zich staande te houden. Als hij zijn evenwicht heeft hervonden en op adem is gekomen, trekt hij zijn eigen, maar de mij al bekende conclusie: 'mevrouw, er is inderdaad niks mis met uw zenuwen en reflexen'.

Ik glimlach tevreden.
Ik hou me vast aan deze gedachte en zet me schrap voor wat er komen gaat...