Ik was te vroeg. Dus moest ik twintig minuten wachten voor de winkels open gingen. Ik baalde ervan want ik was al weer moe aan het worden en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer naar huis. Ik voelde mijn benen, mijn rug. Lopen hou ik niet zo lang vol, zitten ook niet. Maar doordat ik die ochtend een beetje energie had, wilde ik even iets voor de jongens in de winkel ruilen. Even eruit in plaats van de hele dag thuis zitten. Even mijn zinnen op iets anders zetten. En dat terwijl ik wel om half vijf al wakker was. Ik ging dus maar even op een bankje zitten wachten en uitrusten.
Ik ben op de markt. Het rumoer om me heen neemt toe, het wordt drukker. Achter mij is een viskraam, er wordt al gretig verkocht, kibbeling, haring. Ik moet er nog niet aan denken om kwart voor tien 's morgens. Ik kijk om me heen, het wordt steeds drukker. De zon schijnt. De mensen hebben er zin in. Mensen wachten voor de winkels, staan zelfs in de rij voor de bibliotheek.
Door het wachten begin ik me vanzelf dingen af te vragen. Raar eigenlijk, dat je van geen mens wat weet. En zij weten niks van mij. Ik zie zoveel verschillende mensen om me heen. Kinderen, opa's, oma's, jongeren, volwassenen. Gezonde mensen, zieke mensen. Iemand met krukken, iemand met een rollator. Ik zie veel mensen die iets mankeren. Eigenlijk heel veel, of valt het me nu gewoon opeens meer op? En dat is dan alleen de buitenkant wat je ziet. Een vrouw van rond de vijfenveertig in een scootmobiel. Wat zou ze hebben, is het iets tijdelijks of blijvends? Een jongen in een rolstoel, wat mankeert hij? Ik vraag het me allemaal af en kijk om me heen. Dan zie ik een meneer, een kwieke meneer, zoals je dat zo mooi zegt. Hij loopt vast al tegen de tachtig, dat zie je. Hij loopt vlot over de markt, ik kijk hem na. Wat heerlijk lijkt me dat. Zo'n leeftijd en er dan zo bij mogen lopen. Ik vind het een mooi gezicht maar kan een kleine steek niet onderdrukken.
Ik wilde er even uit, juist om even nergens aan te denken. Maar daar op de markt werd ik weer heel even met mijn neus op de feiten gedrukt.
Ik kan me jouw inleving helemaal begrijpen. Soms sta je ineens stil bij wat anderen wel of niet mankeren. Wij zijn niet de enigst, helaas.
BeantwoordenVerwijderenEen ieder heeft iets.
Fijn dat je naar de markt en winkels bent gegaan. Probeer dit te doen zolang het kan want de chemo wordt steeds zwaarder. Tenminste bij mij. :-)
Ik wens je alle goeds en kracht.
Groetjes Rona
Wat is er mooier dan mensen kijken... En toch als je zou weten wat er achter al die mensen schuilt, zijn er toch veel mensen met verdriet, pijn en angst. Zoals het gezegde luidt Elk huisje heeft zijn kruisje.
BeantwoordenVerwijderenOok de mensen die misschien naar jou gekeken hebben.. Een leuke vlotte vrouw, in het zonnetje op een bankje... Maar ze moesten eens weten...
Ik heb inmiddels geleerd dat je echt niet meer van de buitenkant uit kunt gaan. De mooiste mensen zul je dan echt niet ontmoeten. Geniet toch van de kleine dingen. Veel kracht en liefde van mij voor jou. X
Mooi geschreven March. Doet me denken aan een gevoel wat ik zelf had een tijd geleden: Ik begrijp het gevoel wel, maar op een andere manier: Ik moest net na de aanslagen van 2001 de stad in om iets lulligs te kopen voor mijn werkgever. Mensen hadden geen idee. Ik wou eigenlijk iedereen vertellen wat er gebeurd was, maar ja, dat doe je niet. Is natuurlijk een hele kromme vergelijking, maar wil alleen aangeven dat ik me het gevoel voor kan stellen, dat je iets uit wil schreeuwen maar de wereld draait door. Ik ben weer aan het ratelen :). Tot gauw, en sterkte natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderen