Vandaag ging ik lekker naar de boot, nog twee dagen de tijd om haar af te maken. In ieder geval genoeg af zodat ze weer lekker het water in kan. Dus onderkant en zijkant moeten klaar! Het ging lekker, mooi weer, leuke buren die ook lekker aan het klussen waren aan hun boot. Het beloofde een mooie, vruchtbare dag te worden.
Totdat mijn aardige, kale buurman ineens vroeg hoe het met mijn vrouw ging. Vreemd, want ik had hem nog nooit iets verteld over Mars en haar ziekte. Hij had iets gehoord die ochtend vandaar dat hij er naar vroeg. Toen ik hem ons ellende verhaal vertelde kwam ook zijn verhaal eruit. Zijn vrouw heeft ook kanker. Hun toekomst is net zo onzeker als de onze. Het eerste wat ik toen dacht was: toeval bestaat niet. En je hebt in zo'n situatie gelijk een band met iemand.
Nadat hij ook zijn hart had gelucht, kreeg ik de behoefte om deze grote, kale schipper te omhelzen en te troosten. Ook uit eigen belang. En zo gebeurde het. Ik liep op hem af en we gaven elkaar een oprechte gemeende harde mannenknuffel. Volgens mij gaf ik hem zelfs een kus.
Na dat moment was ik helemaal niet meer met ons bootje bezig. Ik was behoorlijk van slag en ontdaan. Alle weggestopte gevoelens kwamen in een keer naar boven en er kwam niets meer uit mijn vingers. Ik besloot na een uur de dag af te sluiten met een welverdiend wijntje op het terras bij Haddock.
Toen ik naar het terras liep, kwam ik mijn ouders tegen. Ze reden net weg en wilden nog even naar ons bootje kijken hoe ze was geworden. Ik vertelde ze in het kort wat me was overkomen die middag. Ik zei dat ik nog even een drankje ging drinken op het terras om bij te komen.
Toen ik thuis kwam en Mars het verhaal vertelde barstten we allebei in tranen uit. Dit was zeker alweer een maand geleden dat we zo onze gevoelens en tranen samen lieten gaan. '
En ik zal jullie vertellen, dat was ook ff nodig.
Wiely
Mooi man! ;)
BeantwoordenVerwijderenWiely, toeval bestaat niet, dat zul je vaker opmerken, omdat je antenne's nu ook op scherp staan. En het is goed, dat je dan even iets kunt delen met een buurman of een vriend, want jij moet ook je emoties kunnen uiten, maar ook wil je flink zijn voor Marcha. En dat jullie uiteindelijk samen je gevoelens en tranen lieten gaan, wees dankbaar dat je dit kunt en ook kan samen. Want emoties uiten, zoals verdriet, is juist een teken van kracht en niet van zwakte, wat vaak wordt beweerd. Dat heb ik Marcha ook een keer geschreven. En, jij kunt net zo mooi schrijven als Marcha, dus later samen een boek schrijven. Of, als Kluun, later, met de notities van Marcha aangehaald. Heel veel sterkte, jullie samen, met jullie gezin.
BeantwoordenVerwijderen