Breuk

Misschien nog een foto toevoegen aan mijn blog, die ik gisteren aan het schrijven was, dacht ik. Dan moet ik even naar beneden, mijn telefoon pakken. Helaas gingen de laatste vier treden in sneltreinvaart omdat ik uitgleed. Ik probeer me staande te houden, ik wil niet vallen. Ik hou me vast aan de houten steun aan de binnenkant van de trap. Ik val niet, maar voel een pijnscheut in mijn schouder. Overstrekt? Uit de kom en weer in de kom? In ieder geval behoorlijk veel pijn en strontmisselijk. Ik heb een kwartier nodig om op adem te komen. De misselijkheid zakt, de pijn niet. Ik kan mijn arm amper bewegen. Toch maar even bellen en dan langs de spoedpost. De arts wil voor de zekerheid toch maar even een fotootje laten maken. En helaas zien ze een breukje in de bovenarm. Pfff, kan er ook wel bij. Het ging net zo lekker allemaal. Geen gips, wel een mitella, pijnstillers en twee weken rust houden. En zittend slapen. Zijn we weer mooi klaar mee. En het is ook nog eens mijn rechterarm. Op de vraag of dit met mijn ziekte te maken heeft, antwoordt de arts, dat het vooral komt door langdurig prednison/dexamethason gebruik. Hierdoor worden de botten poreus. Ze adviseert me een osteoporose screening met mijn hematologe te bespreken. En ze vraagt me of ik vitamine D gebruik. Dat doe ik al, maar ik twijfel al een tijdje of ik de dosis niet moet laten verhogen, slik twee keer 500 mg/400 I.E. per dag. Maar ik vraag me af of dat niet veel hoger moet zijn, met deze ziekte. Ik zal er zelf nog maar eens een onderzoekje op loslaten, heb daar tenslotte nu alle tijd voor.

De foto wil ik jullie niet onthouden, bij deze dus.